Bréf sem aldrei fer í póst

Í dag er 16. apríl 2025. Ég sit í lítilli íbúð í Kaíró og horfi út um fallegan glugga yfir gamla villu. Ég bókaði þessa íbúð fyrir mig og mömmu á Airbnb svo við hefðum þægilegan samastað fyrstu heimsókn mömmu til Egyptalands síðan 1998. Að sitja hér fær mig til að dreyma enn frekar um að eiga hér afdrep.

Kannski ef ég held rétt á spilunum gæti ég keypt íbúð hér einn daginn, það er ég viss um.

Ég er búin að kvíða þessari ferð - eins og öllum ferðunum hingað - og á leiðinni gat ég ekki stöðvað tárin. Þau runnu í stríðum straumum niður kinnarnar, 35 þúsund fet yfir Miðjarðarhafinu. Á meðan ég reyndi að greiða úr hugsununum fæddist bréf sem mig langaði að skrifa, en hafði svo ekki tök á að færa á pappír.

Hæ ástin mín, það er myrkur í flugvélinni svo ég er ekki alveg í stuði til að kveikja bjart ljósið fyrir ofan mig til að skrifa þér bréf. Er mikið búin að hugsa um það samt. Ég sit við gluggann og horfi yfir Miðjarðarhafið. Mamma er hálfsofandi. Ég er búin að gráta endrum og eins, það er engin sérstök ástæða - eða kannski margar - en ég get ekki alveg hent reiður á það. Ég hef ekki verið með mömmu í Egyptalandi síðan ég var 8 ára. Það eru margslungnar tilfinningarnar yfir því að vera á þessu ferðalagi með henni yfirhöfuð.

Við erum byrjuð að lækka flugið aðeins. Flugfreyjan í mér skynjar það um leið.

Ég er enn svolítið kvefuð.

Ég ætlaði að hafa bréfið mun lengra en ég þurfti að ganga frá. Þennan ferðadag voru 10 ár slétt síðan pabbi dó. Ég held að það hafi verið kveikjan af tilfinningaflóðinu, eða ein þeirra allavega. Á sama tíma fannst mér þessi ferð hingað, eða áhugi mömmu á að koma með mér hingað, kristalla einhverja ást hennar til mín. Ekki að ég hafi nokkurn tímann efast um hana, hún er ekkert nema elskulegheitin alltaf hreint, en ég á stundum bágt með að sjá hvernig annað fólk geti elskað það í mínu fari að ég sé líka héðan. Það er eins og það slokkni á egypsku hliðinni þegar ég er heima á Íslandi og ég verð einhvern veginn bara hluti af sjálfri mér. Ekki ég öll.

Það að hún vilji yfirhöfuð koma með mér hingað kveikti eitthvað þakklæti innra með mér yfir því að hún hafi áhuga á þessari hlið af mér. Eins sjálfhverft og það kann að hljóma.

Ég hef þ.a.l. líka sett mjög mikla pressu á sjálfa mig um að plana allt almennilega. Hún skal sko fá að njóta fyrst við erum komnar alla leið hingað. Íbúðin er hugguleg og ég svaf mjög vel, en ég vaknaði eiginlega alltof snemma (m.v. hvað við fórum seint að sofa) hreinlega vegna þess að ég var með áhyggjur af því að það færi ekki nógu vel um hana.

Alltaf þessar áhyggjur.

Ég vona að næstu dagar, sem eru fyrstu alvöru frídagarnir mínir í langan tíma (búin að eyða tölvupóst-appinu úr símanum), verði bara ljúfir. Ég hlakka til að pæla ekkert í vinnu eða skóla. Og auðvitað því sem skiptir máli, að rækta tengslin.

(Ég sit á stólnum vinstra megin við skrifin)