Bíókvöld

Andskotinn hafi það hugsaði ég þegar ég horfði á enn eitt myndbandið af palestínsku barni í lifanda lífi með fyrirsögninni um að það hefði rétt í þessu verið drepið. 14 ára drengur sem var þekktur fyrir söngröddina sína, sem ég heyrði að vísu ekki í myrkrinu inni á baði (ég er með slökkt á hljóðinu í símanum). Söngrödd sem hafði glatt börn og fullorðna en var bara í dag, á meðan ég var í vinnunni og borðaði baccalá í hádeginu eða sat í gufunni í Laugardalslaug, drepin í sprengjuárás. 

Mér finnst eins og það sé einhver hnútur að losna innra með mér, sem hefur verið að myndast í 18 mánuði, hvert lagið á fætur öðru bundið saman og herpist í hvert skipti sem ég missi trúnna á mannkyninu. Endanlega, hugsa ég yfirleitt, en ótrúlegt en satt getur trúin á mannkynið víst farið neðar og neðar. 

Það bylur regn á þakinu og skuggar trjánna speglast í loftinu í eldhúsinu, í gulum lit götuljósanna. Ég fór beint á klósettið þegar ég kom inn og ætlaði svo upp í rúm. Leggjast í hlýja sæng, í öryggið og reyna að anda léttar. Anda í fangið á kærastanum. Hann sefur svo friðsælt og mig langar ekki að vekja hann og segja honum hvað heimurinn er ógeðslegur. Mér finnst stundum eins og hann sé tært vatn sem mig langar ekki að menga. Tilvera hans í lífi mínu er rósrauð, draumkennd og það sem ég vildi að lífið og heimurinn væri. Falleg og tær. 

Ég var annars að klára að horfa á bíómynd. Mynd sem á að gerast í Íran. Hún var alveg heilir tveir og hálfur tími, fyrri helmingurinn hefði getað verið stök mynd, ég hefði horft á hana og verið sátt. Seinni helmingurinn snerist upp í sálrænan spennutrylli sem varð til þess að ég hraðaði mér í bílinn þegar sýningin var búin. Leið eins og einhver væri að elta mig. Ég er mjög fegin að ég var ekki með bílinn í dimmu bílastæðahúsi. Og mjög fegin að búa við frelsi á Íslandi. Mikið er frelsið brothætt hugtak. Það þarf svo fáar kynslóðir til að allt fari í skrúfuna. Myndin endaði á svo miklum spennutoppi að hjartslátturinn minn var varla komin niður þegar ég fór úr salnum. 

Ég fylltist svo mikilli reiði yfir því óréttlæti sem er til staðar. Yfir valdagræðgi sem krefst þess að fólk lifi nauðbeygt eftir reglum sem hefta frelsi þess til lífs og virðingar. Valdagræðgi sem gegnsýrir allt, allstaðar. Hefur heimurinn alltaf verið svona rotinn? Getum við stöðvað þetta? Erum við komin kynslóð eftir kynslóð á þann stað að geta ekki aftengt okkur valdagræðginni.